Einari Vuorela’dan Dört Şiir

Fin şair ve yazar Einari Vuorela’nın toplu şiirlerini içeren 1966 basımı WSOY etiketli kitabını arkadaşım Pekka hediye etti. Karlı bir Helsinki akşamından zor bir yolculukla Joutsa’ya döndüğümde kitabı kitaplığımda Finceye ayırdığım kısma koydum. Orhan Pamuk, Yaşar Kemal ve Neruda’nın Finceye çevrilmiş kitapları, Aleksis Kivi, Katri Vala, Kirsi Kunnas, Eino Leino’nun kitapları arasında durdu. Birkaç gün sonra bir gece vakti, şiir özlediğim bir vakit, kitabı çalışma masama aldım. Fince benim için henüz çok yeni bir dildi. Sözlükten faydalanarak okuyabildiğim şiirler çoğunluktaydı. “Vävy” (Damat) şiirini birkaç kez okuduktan sonra çevirmeye karar verdim. Einari Vuorela’nın sade bir dille yazdığı bu şiiri Türkçe ve Kürtçeye çevirdim. Kitabı tekrar rafına koydum. Üzerinden uzunca bir zaman geçmişti ki şehrimizde heykeltıraş Eino Lehtinen’in (1924-1985) sergisi açıldı. Eino Lehtinen de Einari Vuorela gibi Keuruu’da yaşamış bir sanatçıydı. Eino Lehtinen’in doğumunun 100. yılında dostum Sointu Lehtinen serginin küratörlüğünü yapıyordu. Sergide Lehtinen’in çalışmaları arasında Einari Vuorela’nın büstü de olması beni tekrar şiirlerine götürdü. Bunda Pekka’nın büstle beni yan yana fotoğraflaması ve “şairle çevirmeni” diye etiketlemesinin de payı vardı şüphesiz.
Bu motivasyonla şairin “Epilogi”, “Prologi” ve “Onnellinen vaeltaja” adlı şiirlerini Türkçeye çevirdim.
Einari Vuorela’nın şiir kitabını bana hediye eden Pekka’ya ve Keuruu Einari Vuorelan topluluğuna ve arkadaşım Sointu’ya teşekkür ederim.
Şiirlerin yayın haklarına sahip olan Vuorela’nın kızı Varpu-Liisa Tapissier-Määttänen’e çok özel teşekkürlerimizi sunarım.
Einari Vuorela (17 Ağustos 1889, Keuruu – 10 Haziran 1972, Helsinki)
1921, 1934 ve 1937’de üç kez Devlet Edebiyat Ödülü’nü aldı.
1948 Aleksis Kivi Ödülü’nü aldı.
1966 Eino Leino Ödülü’nü aldı.
Finlandiya Federasyonu’nun Johannes Linnankoski ödülü 1944’te Vuorela’ya verildi.
Einari Vuorela şiir ödülü 1997 yılından bu yana Keuruu’da verilmektedir.
Einari Vuorelan Neljä Runoa
Ystäväni Pekka antoi minulle lahjaksi suomalaisen runoilijan ja kirjailijan Einari Vuorelan koottuja runoja sisältävän kirjan, joka on julkaistu vuonna 1966 WSOY:n kustantamana. Kun palasin vaikean matkan jälkeen lumisesta Helsingin illasta Joutsaan, laitoin kirjan hyllyyn, jonne olen kerännyt suomenkielisiä teoksia. Se päätyi seisomaan Orhan Pamukin, Yaşar Kemalin ja Nerudan suomeksi käännettyjen kirjojen sekä Aleksis Kiven, Katri Valan, Kirsi Kunnaksen ja Eino Leinon teosten viereen.
Muutaman päivän kuluttua, eräänä yönä, kun kaipasin runoutta, otin kirjan työpöydälleni. Suomi oli vielä hyvin uusi kieli minulle. Suurin osa runoista vaati sanakirjan apua, jotta saatoin lukea ne. Luettuani “Vävy” -runon useita kertoja päätin kääntää sen. Einari Vuorelan yksinkertaisella kielellä kirjoittama runo kääntyi turkiksi ja kurdiksi. Laitoin kirjan takaisin hyllyyn.
Aikaa oli kulunut, kun kunnassamme avattiin kuvanveistäjä Eino Lehtisen (1924–1985) näyttely. Eino Lehtinen oli, kuten Einari Vuorela, Keuruulla asunut taiteilija. Näyttelyn kuraattorina toimi ystäväni Sointu Lehtinen Eino Lehtisen syntymän 100-vuotisjuhlavuotena. Näyttelyssä Lehtisen töiden joukossa oli myös Einari Vuorelan rintakuva, mikä johdatti minut jälleen hänen runojensa pariin. Tässä oli varmasti osansa myös sillä, että Pekka otti kuvan minusta rintakuvan vieressä ja otsikoi sen “runoilija ja kääntäjä”.
Tämän motivaation innoittamana käänsin runoilijan “Epilogi”, “Prologi” ja “Onnellinen vaeltaja” -nimiset runot turkiksi.
Kiitos Pekalle, joka antoi minulle lahjaksi Einari Vuorelan runokirjan, sekä Keuruun Einari Vuorela -seuralle ja ystävälleni Sointulle.
Aivan erityiset kiitokset Vuorelan tyttärelle Varpu-Liisa Tapissier-Määttäselle, joka omistaa runojen julkaisuoikeudet.
Einari Vuorela (17. elokuuta 1889, Keuruu – 10. kesäkuuta 1972, Helsinki)
Vuosina 1921, 1934 ja 1937 hän sai Valtion kirjallisuuspalkinnon kolme kertaa.
Vuonna 1948 hän sai Aleksis Kiven palkinnon.
Vuonna 1966 hän sai Eino Leinon palkinnon.
Vuonna 1944 Suomen liiton Johannes Linnankosken palkinto myönnettiin Vuorelalle.
Einari Vuorelan runopalkintoa on jaettu Keuruulla vuodesta 1997 lähtien.
Vävy / Damat / Zava
Vävy
Oli synkeä salo.
Meni tie.
Tuli talo.
Oli loimuava takka.
Oli tyttö.
Oli akka.
Soma puheitten sävy.
Tuli yö. —
Olin vävy.
Kaukainen Tuuli, 1932, (Einari Vuorela, Runoja, 1966, WSOY)
Damat
Kasvetli bir ormandı.
Yol geçti.
Ev belirdi.
Alev alev bir şömine.
Bir kız.
Bir nine.
Sözler hoş tonda.
Gece indi. —
Damadım ben orada.
Türkçesi: Ercan y Yılmaz
Zava
Daristanek tarî.
Rê xelas.
Xanî xuya.
Kûçek bi arpêketî.
Keçek.
Pîrek.
Zimanekî şîrîn.
Şev hat. —
Zava ez bûm.
Kurdî: Ercan y Yılmaz
Epilogi / Epilog
Epilogi
Kohtaloni kannan
niinkuin mätäs suolla.
Muistojeni annan
unhon helmaan kuolla.
Peittäköhön hanki
polun, jonka polin.
Unelmien vanki,
runoilija olin.
Unhon Kukka, 1944,
(Einari Vuorela, Runoja, 1966, WSOY)
Epilog
Yazgımı taşıyorum
öbek öbek bataklıkta.
Anılarımı bırakıyorum
unutulmanın ölü koynuna.
Kar örtüyor mudur
geride bıraktığım yolu.
Hayallerin mahkûmu
bir şairdim ben.
Türkçesi: Ercan y Yılmaz
Prologi / Prolog
Prologi
Rämeitä ja soita,
nevaa, takamaita.
Kiertää vainioita
korven kolkko laita.
Sammal polut peittää.
Olo on kuin unta.
Vuodet vierii, heittää
hiuksiini lunta.
Riutuu rinnan alla
muudan muistorukka.
Tuvan ikkunalla
kasvaa unhon kukka.
Unhon Kukka, 1944,
(Einari Vuorela, Runoja, 1966, WSOY)
Prolog
Bataklıklar ve sazlıklar,
azmaklar, kuytuluklar.
Tarlaları dolanıyor
ürkütücü sınırlar.
Yosunlar yolu örterek
rüya gibi hissettiriyor olanı.
Yıllar da geçiyor, saçarak
bu şakaklarıma karları.
Göğsümün derinindeki sızı
bir zamanların hatırası.
Odamın penceresinde
büyüyor unutuluşun saksısı.
Türkçesi: Ercan y Yılmaz
Onnellinen vaeltaja / Mutlu Gezgin
Onnellinen vaeltaja
Taivas on korkea, pilven tie on pitkä,
maa vain on matalalla.
Mieli on kevyt kuin valkoinen huivi
ylistuvan ikkunalla.
Taivas on korkea, pilven tie on pitkä,
hämärtää jo vainiolla.
Kaikilla muilla on murheita,
mulla vain on hyvä olla.
Taivas on korkea, pilven tie on pitkä,
vaeltelen maailmalla.
Haaveet on hauskat kuin pääskysten pesät
tuulentuvan räystään alla.
Varjoleikki, 1925,
(Einari Vuorela, Runoja, 1966, WSOY)
Mutlu Gezgin
Gökyüzü yüksek, bulutların yolu var daha,
yalnız yeryüzü kaldı alçakta.
Ruhum beyaz bir tülbent gibi hafif
süzülür pencereden arşa.
Gökyüzü yüksek, bulutların yolu var daha,
tarlalar da başladı kararmaya.
Herkes derdine yanar
benimse ayaklarım havada.
Gökyüzü yüksek, bulutların yolu var daha,
dolaşıyorum dünyada.
Rüyalar güzel, kırlangıçlar gibi güzel
rüzgârlı saçakların altında.
Türkçesi: Ercan y Yılmaz
