| Kevät – Saima Harmaja Tulen kuoleman varjon maasta. Tulen iltaan vaaleaan. Näen mykkänä: vihreä huntu on tullut ja kietonut maan. Ja on tuulta ja tuoksua lauhaa, ja linnunlaulua soi, — kun omassa rinnassani sydän kuoleva vaikeroi. Oi ei! Tämä maa on kaunis! Tämä on ja pysyy ja jää. Se, mikä on iskenyt minuun, ei voi tätä järkyttää. Tämä heleä, kostea multa, tämä kirkkaus loppumaton, se ei välitä, välitä, vaikka joku sydän murtunut on. Bahar – Saima Harmaja Geliyorum ölümün karanlık diyarından. Geliyorum akşamın aydınlığına. Sessizce seyrediyorum: zümrütten bir duvağın gelip nasıl sardığını diyarı. Ve otların kokusunu taşıyor rüzgâr ve kuş şakımaları da var, — göğsümün derinliklerinde bir kalp ölüme feryat ediyor. Ah! Bu ne güzel bir diyar! Ve hep böyle kalacak. Ancak şimdi beni yaralar bir düşünce, güzellik onu rahat bırakmayacak. Bu sıcak ve nemli toprak, bu bitimsiz aydınlık, yine de ilgilenmez, aldırmaz birinin kalbi kırılır diye. Türkçesi: Ercan y Yılmaz |
Please follow and like us:
